„Po każdym upadku podnosisz się. Bo życie jest sztuką zaczynania od nowa.”

 Tytuł notki to cytat autorstwa Ewy Nocoń

Miałem dziś napisać coś innego... coś odnoszącego się do tego co trawiło mnie ponad miesiąc. W nocy układałem w głowie słowa, wystarczył lekki bodziec bym usiadł i to napisał. Ale dobrze, że tego nie zrobiłem.
Zmieniło się wszystko przez pewną rzecz którą możecie wyśmiać. Byłem w kinie na najnowszym Mrocznym Rycerzu. I po jego oglądnięciu znów do głosu doszła nadzieja. Podepchnięta ku górze przez chęć wydostania się z tego amoku. Ten film daje taki przekaz - nadzieja nigdy nie umiera. Dzięki niej można się podnieść i powstać na nowo do normalności.
A co mi się stało? Byłem niczym Ikar. Frunąłem..... beztrosko i pełen radości. Zaślepiony nie dostrzegając tego, że ktoś kto wydawał mi się bliski - tak na prawdę bliski nie był. Do teraz nie wiem czy to było tak piękne, czy po prostu nieprawdziwe. Nie chcę już znać na to odpowiedzi. Bo kiedy tak szybowałem, zostałem z tego nieboskłonu strącony. Podcięte skrzydła nie dały już oparcia a widmo upadku stało się rzeczywistością.
I upadłem. A upadek mój był wielki. Bo to był mentalny upadek z którym nie pomogło upicie się, sen, znajomi, muzyka, książka, filmy. Nie pomogło bezsensowne leżenie w łóżku z nadzieją, że coś się zmieni. A kiedy już tego prawie nie było i naglę myślałem, że widzę światełko w tunelu - okazało się, że to pociąg. Bo nie myliłem się - upadłem. Zostałem strącony w otchłań którą sam zbudowałem moim fałszywym i nierealnym przekonaniem. Musiałem w niej utonąć i zagłębić się w ten mrok.
To było potrzebne. Ten film dał mi obecnie poczucie tego, iż jestem w stanie dać sobie radę. Opowiada też o strachu - tym który czułem ja. Strachu przed samotnością. Ale chyba nie jest tak, źle. Może i to będzie głupie dla was, że po filmie mam takie odczucia, ale... zobaczcie go. Może także w jakiś sposób przemówi do was tak jak do mnie. Ten ukryty sens odkryłem rozmyślając w czasie powrotu. Warto było. Nie żałuję i postaram się powstać ponownie. Powstać z martwicy mego umysłu, zastania się i poczucia bezsensu.

Nie sądźcie, że zmieni się coś w treściach zamieszczanych tutaj. Zawsze to będzie mój głos wołającego na pustyni o tym co mnie wstrząśnie czy będzie trapić. I pewnie upadnę jeszcze nie raz - przecież i Jezus upadł, ale wstał. Ja nim nie jestem, tylko zwykłym nieistotnym pyłkiem na tej planecie. Ale mój umysł, otoczenie, samopoczucie, marzenia, siły, mobilizacja, chęć walki i życia - to mój własny świat.

Może i po drodze upadnę, ale po to by wstać i znów zacząć iść.